Treinritturen

Een hypnotiseerend lijnenspel speelt zich aan mijn coupé-raam.

Dansende draden vormen een langdradig silhouettheater,
waar romantisch op de achtergrond,
ingekleurd een wolkendecor is opgetrokken,
beschilderd op een van-baby-lichtblauw-tot-donkerblauwgrijs,
daar drijven de van-langs-onder-belichte-wolken,
als schaapjes boven roos gloeiend houtskoolblok,
steeds verder uitdovend voorbij.

Septemberavonden zijn niet warm maar worden verwarmd door licht-geel-roos-rood-paars-blauw-donker.

Bijna onopgemerkt gaan oranje straatglimwormjes aan en gaan schaapjes slapen staan.

Mijn weerspiegeling in mijn raam wordt ook steeds duidelijker.

Tot wanneer er niets meer overschiet dan steriliteit van openbaar en begaanbaar meubilair,
blijf ik turen in zacht bruin tot nacht blauw.

Nostalgisch,

als naakt een glas melk drinken.