kerst-mis

kerstmis is mis.
    waar is het foutgelopen
verdwaald in de straten, ga het daar eens vragen...

Zalig? Kerstmis iedereen


Nog iemand koffie?
    Een koffie verkeerd a.u.b.

-11°C

Een geglazuurde wereld
       tot bloemsuiker witte
poedersneeuw bestrooide
       schapenvachtjes als kraag omzoomd
en ijspegels aan de dakgoot waar het berkenboompje
als gecamoufleerd , hij was daar gegroeid,
een vogel verstrooide...

Onderhoeds

Tegels veranderden in grijs,

  novemberregen raakte me genegen
Traag werden vingertoppen tintelend gevoelloos alsof verlamd zijn de ledematen,
  in het water gevallen straten.
Heren streken wenkbrauwen glad,
  met klamme vingers en langsheen vrouwen
  of hun draagtassen of laag hun jassen rakelings over diepe plassen.
Dames grijnsden naar te dun gedrapeerde madammen,
  wolkenmotieven op hun koffietassen die ze slurpend leegden vanop rood voorverwarmde terrassen.
Winkeletalageglas met opdringerige stikkerslogans beregend ,vloeken
  met de vergrijsde uitgelaten voetgangers ervoor, stappend opspattend, stevige straatstenen , kletters...
Hoedendragers gedroegen zich, fatsoeneerden zich als stoepgangers, het ware
  dagen om te dragen waar het onderhoeds om draaide.
Haren blijven droog, overeind,
  door rugrilling omhoog.

De verrekijker

Al slaapwandelend koffie gezet...

Wakkergeworden met een koffievlek op je donsdeken

je niet afvragen of je dat dan gedroomd hebt , nee je kijkt gewoon naar die vlek en als je je heel goed concentreerd zie je ze al verdampen en traag daag je jezelf uit in de plooien de gordijnen te gaan controleren, die je vergat toe te doen. De overbuur was al op, zag je loeren, verstopte zijn verrekijker. Eens wuiven was correct geweest.

goeiemorgen...

Straten Opgelicht

Straten opgelicht


Straten niet duister ,’s nachts wandel je langs oevers

Die omheen een donkere rivier staan en ramen hebben

Daken omgekeerd zijn boten die tussen, sterren, ver heel ver hier vandaar tegen wanden
niet te bereiken, weerspiegeld de oevers van een nacht afbeelden waarop je wandelen kan

En je dromen , gewoon slapen of drentelen kan

Straten ondergelopen met licht, s’ nachts wandel je langs oevers

Straten opgelicht

Hofnar in het donker

Als in , ik vind geen woorden meer
als in , ga terug naar de diepte
en verschijn maar pas weer wanneer ik het wil
je bent te kostbaar
als een beschreven oude perkamentrol
die vergeelt in het zonlicht
op gouden handvest, verbrokkelt bij het aanraken

nu uitgesproken stilte
de intensiteit van de trilling in mijn diepste plas ebt weg
ik hou ’t liefst die diepste voor mezelf
denk ik dat het dat is
en dat ik daarom al te veel toegaf aan die diepe drift
en me nu voel dicht klappen
(het applaus davert nog tussen ingewanden)
ik voel me zeer bedrukt
tranen tegenhouden
alsof ik adem in
en uithouden moet onderwater
drukkend mijn neus dichtknijpen

als een imploderende bol
samengeperst tot een druppel
langzaam rollend
droogleggend

uitgesproken gedachten gaan verloren
geschreven bewaren ze beter
gelezen worden ze bedachten

krassen in de handpalm door een roosdoorn
geven dagenlang rood op groen
en langsheen handlijnen , littekens
als nieuwe wegen bewandeld
traag vergaat een tijd maar versnelt het ‘t bloeden en stolt ‘t een traan , verzilt ‘t een wang.
dichter bij dichterbij wil ik je zeggen dat ik je dichter ben
      als een hofnar in het donker

Boterhammen met melk en honing

Zon warm me 'n melk smelt zo de honing

zoet doet me 'n dagen dragen

melk me 'n koe vanmorgen vroeg

zacht als hoe ik het uitsmeer,

maar overvloedig, maar toch net genoeg

ontbijten en nog dromen over dat eetbaar landgoed

plots heel bitter daagt het ochtendgrijs

droom dovend droogt het allemaal,

maar de koffie is bijna perfect opgegoten.

Treinritturen

Een hypnotiseerend lijnenspel speelt zich aan mijn coupé-raam.

Dansende draden vormen een langdradig silhouettheater,
waar romantisch op de achtergrond,
ingekleurd een wolkendecor is opgetrokken,
beschilderd op een van-baby-lichtblauw-tot-donkerblauwgrijs,
daar drijven de van-langs-onder-belichte-wolken,
als schaapjes boven roos gloeiend houtskoolblok,
steeds verder uitdovend voorbij.

Septemberavonden zijn niet warm maar worden verwarmd door licht-geel-roos-rood-paars-blauw-donker.

Bijna onopgemerkt gaan oranje straatglimwormjes aan en gaan schaapjes slapen staan.

Mijn weerspiegeling in mijn raam wordt ook steeds duidelijker.

Tot wanneer er niets meer overschiet dan steriliteit van openbaar en begaanbaar meubilair,
blijf ik turen in zacht bruin tot nacht blauw.

Nostalgisch,

als naakt een glas melk drinken.

Subordinatie aan de bas.

Diepe bassen doen het water,
in de diepe kanaaltjes van mijn zenuwstelsel,
kringelen.
Golvend doorheen nerven van mijn lichaam verspreid zich een ongeziene noodzakelijkheid.
Inwendig daverende bloedlichaampjes zetten,
pompend als de bas ,
zich verder in beweging.
Onbedwingbaar traag buig ik het hoofd,
alsof knikkend,
instemmend,
vervolgend
een snelle néé maar in slow motion versneld
tot
daar de onvermijdelijke locomotief me dwingt tot poriestoom spuwen
en daar danst
hij
die
danst .

2006

Eer de dageraad draagt de nacht haar blauwe mantel...

voor Jowan... daarom.

Wanneer er op je neus een druppel valt en de tranen drogen dan pas denk ik aan goden.
degenlijke degens waren groots in waarde,
maar tegenwoordig zijn woorden zo zonder waarde
en gaan we zonder plichtsbesef en verdragen naar daar waar we denken dat er plagen jagen…Waarom is gelijk aan daarom en de ‘d’ maakt hier het verschil,
maar daar,
‘daar’ zijn geen
woorden voor…
stilte draagt de pijn
de

woorden voor…

Iconische Plooien

Onder je voetzolen een natuurstenen bodem
grondplannen uitgetekend met gulden sneden in stenen

Architectonische inzichten van aartsvaderlijke gezichten
verdragen verzekerden poorten onder kanten frontons en versierde friezen

Het doorheen roosvensters en kleine steunberenkanteeltjes licht
gepenetreerd op mijn netvlies
geprojecteerd
gesilhoueteerd tot gotische patronen
met antieke grondvesten
gefundeerd

Gedrapeerd
gegolfde idealen
parallelle plooien verwijzend naar goud op roden
wit gestreken gewaden als marmeren pilaren reikend naar ijler licht

.

Heel het geheel wordt een heelheid

Heel het geheel wordt een heelheid


Als of

Alsof

1+1+…+1=1

Cellofaantjes voor de zon

Transparanten als wateroppervlak


Geloof in zonnebrillen


Blind zijn vóór de schittering

Alles wordt één licht

alles witgeverfd tot een monotoon geheel

schaduw verdrongen

Rococo vertrekken

Duisternis gevuld

Heelal gecentreerd

Hemellichaam belichaamd

Negatief van een ster

Gespiegelde zonnegloed

Elektronische schok in je oog

…

Bellefontaine 's winternachts

Gevoelig kouder in dit deel van de kamer…
Stoofkes nabij de pokertafel en drank … slechte drank … vertaald naar urine gekleurde glazen ronde vormen ?!?!?!?

Getekend en met videofilm geregistreerd onder begeleiding van een IPod jazzpiano
Van op afstand een vervreemdend luisterspel




Jasper: “dá is hoe da ze het in ’t doen in casino’s !”
Karen: “ja , ma we zijn ier wel ni in ’t casino, hé...”

Frank: "das toch soms is goe da er vrouwen in ’t spel mee doen … “

Karen: "Hihihihihihi…."
Frank: "American secrets."
Jasper: "Toont u kaarten maar nekeer ! "

Frank: "risicobeleggen! da maakt deel uit van het spel hé !"
Jasper : "It’s all part of the game …"

Kris : "da’s omdat ge die banaan zo schoon hebt opgegeten."

Verdrongen gevlochten armen

Sierlijke lompheid
met gratie in droge zachtheid
Savanne grassen en trage gemoederen

Verdrongen gevlochten armen
Gedroogde verwrongen stammen
Omarmt verdriet in troebele fonteinen

Hoog opwaaiend en loeiend
Gloeiend...
Traag gevallen tranen
Over botten ter aarde
Wanneer zout schaars en kostbaar in woestijnen is...

____________________________________________________________________

Balanceren, op elegante wijze tijd beleven

Bewust van de schoonheid van, momenten

maken tot monumenten, waar tijd even,

helemaal de jouwe, uitdeint.

Zweefvliegeren op licht!

____________________________________________________________________

Waar zachte glooiing een vorm omlijnt
Waar scherper het reliëf omschrijft
Daar glijdt een schaduw omheen
Soms hemelsblauw
Soms polijst het de vorm

Maakt het daar de verandering tot schoonheidsideaal

De kikkervogel

Wolken,
ik kijk op naar jou.
Als was ik
Kikker in een jou
Weerspiegelende waterpoel,
dromend om
Vogel te zijn ,
neerkijkend vanuit jou
Onmetelijk blauw.
Perspectievelijk evenwijdig
als was ik
tegelijkertijd
wakend kwakend starend vliegarend
als creatuur uit tijden der bestiara
vervlogen...

eiderzacht vannacht

Ik wil graag je poëet zijn
in je oor fluisteren
met de zijkant van men hand
van je wang ,
langs je hals
naar je borstkas strelen,

Je oor net niet raken
dat doen mijn woorden wel.

Hevig druppelend,
maar niet nat
bewegen mijn vingers op je schouder
en rollen dan
langs je zij
over je biceps
tot in je elleboogholte.

Jij voelt de kleinste blonde haartjes ovatief in je nekvel applaudisseren
op de rilling van mijn fluistering.

“Donsdekenzacht verkracht, volledig gehoorzaam en in mijn macht.”

EEN LEGKIP WIL IK ZIJN

Ik werd pudding
Hij een lepel

Mijn metafoor voor de in een kooi omsloten gebeurtenis
Een legkip in het hoofd .

Omschaalt zijn
Een ei op schaal

Pudding vanbinnen .
Dingen verdringen .
Lepel me op opdat ik verdwijn,
Ledig mij en niet de wijn .

Zedig zijn zij die liggen
En die staan en dan gaan

Stil staan en niet wachten,
Maar gewoon stil,
Staren naar
Zedige mensen .

Coulis van geplukte vruchten als topping,
Verwensen .

Als de legkip lepels legt, lust ze dan pudding ?

Chronorem

Dagen lijken enkel te lengen
Tussenperiodes als tijdscapsules
Uren vliegen
Dagen rijden, racen als in films
Jou bereiken is als tijdreizen
Machines daarvoor zijn nog sciencefiction
Toch is er directe verbinding
Maar slechte contactdraden
Alsook de tijdzones de zonnewijzer soms voor zijn
Draait mijn kompas niet wijzerzin
Tegendraadse stroomopwekking

Tegen de stroom in willen zwemmen in kunstmatige wild waterrivieren
Ter plaatse trappen maar niet stijgen.

SF.w

Aan Wolken - juli '08

Wolken ,

Keek net een half uur naar je

Exponentieel explodeerde je
Expliceerde je me hoe abstractie is
Irreëel compositorisch juist veranderde je
elke seconde
als een sonde naar bestemming verzonden
dankzij haar ben je contrast in mijn bronskleurige zonnebril
Wind draagt je, verdraagt je schoonheid, gracieuze volumineusheid
boetseert je gelaagd en onvoorspelbaar
zonder vraag
Alsof je bijna notie had van mijn blik vertoonde je me
een ogenblik je zwakte en je vlakte
Toch blijf je onaantastbaar en te midden van blauw
als dauw
even gauw
weer
wolken.