Hofnar in het donker

Als in , ik vind geen woorden meer
als in , ga terug naar de diepte
en verschijn maar pas weer wanneer ik het wil
je bent te kostbaar
als een beschreven oude perkamentrol
die vergeelt in het zonlicht
op gouden handvest, verbrokkelt bij het aanraken

nu uitgesproken stilte
de intensiteit van de trilling in mijn diepste plas ebt weg
ik hou ’t liefst die diepste voor mezelf
denk ik dat het dat is
en dat ik daarom al te veel toegaf aan die diepe drift
en me nu voel dicht klappen
(het applaus davert nog tussen ingewanden)
ik voel me zeer bedrukt
tranen tegenhouden
alsof ik adem in
en uithouden moet onderwater
drukkend mijn neus dichtknijpen

als een imploderende bol
samengeperst tot een druppel
langzaam rollend
droogleggend

uitgesproken gedachten gaan verloren
geschreven bewaren ze beter
gelezen worden ze bedachten

krassen in de handpalm door een roosdoorn
geven dagenlang rood op groen
en langsheen handlijnen , littekens
als nieuwe wegen bewandeld
traag vergaat een tijd maar versnelt het ‘t bloeden en stolt ‘t een traan , verzilt ‘t een wang.
dichter bij dichterbij wil ik je zeggen dat ik je dichter ben
      als een hofnar in het donker