Wolken ,
Keek net een half uur naar je
Exponentieel explodeerde je
Expliceerde je me hoe abstractie is
Irreëel compositorisch juist veranderde je
elke seconde
als een sonde naar bestemming verzonden
dankzij haar ben je contrast in mijn bronskleurige zonnebril
Wind draagt je, verdraagt je schoonheid, gracieuze volumineusheid
boetseert je gelaagd en onvoorspelbaar
zonder vraag
Alsof je bijna notie had van mijn blik vertoonde je me
een ogenblik je zwakte en je vlakte
Toch blijf je onaantastbaar en te midden van blauw
als dauw
even gauw
weer
wolken.
zondag 26 juli 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten