Westenwind

Al staand op't eind van het staketsel (dichter dan dat geraak ik niet bij jou) laat ik hem in mijn oren ruisen.

Ik roep je naam naar de wind en vroeg hem dan al fluisterend de klanken mee te voeren,
transatlantisch ver,
tot tussen die hoge muren met honderden vensters.

Afgezwakt wiegen de klanken
als op vertrouwde golven
je galioen naar je droom
zacht door die metropolische nachten in dat bolwerk van westerse beschaving.

Ik zou je naam in de wind roepen en dan de klanken laten meedrijven tot ze je bereiken,
maar de wind waait naar het oosten
waar ik weldra eens heenga, de wolken achterna, transcontinentaal.


't gaat je voor de wind... dat hoorde ik in 't ruisen.