bierviltje

Koffie valt dik en zwart op mijn lege maag. Waar ik zit, draait het om praten. Ik praat niet, ik schrijf op een bierviltje. De kruk heeft een ideale hoogte ten opzichte van de toog, waarop naast me mijn handschoenen liggen, haast perfect op mijn hoed. Toch doorheen de kakelende café-menigte hoor je nog een streepje jazz, maar ik zit alleen en plots breekt de stilte en breekt een glas wanneer het dramatisch valt, alsook de fractie van een seconde waarin alles verstilt en glasscherf na-trilt. Ritmisch verstrooid zoals de jazz ,zet iedereen zijn gesprek verder...